کدام را ترجیح می دهید؟ به روی خودتان نیاورید و در گوشه و کنایه و لفافه، شعر گونه، حرفتان را بزنید و از آنجایی که به روی خودتان هم نمی آورید، پس موضوع می تواند تا سه هزار و هفتصد و پنج سال نوری دیگر کش بیاید، همچنان در لفافه و همچنان شعر گونه. یا ترجیح می دهید به یکباره همه ی حرفتان، رک و روشن کوبیده شود وسط میزِ مرگ یکبار، شیون یکبار. و حداقلش خیالتان راحت می شود که حرفی در گوشه و کنارِ لایه های لفافه جا نمانده و می توانید آن بقیه سه هزار و هفتصد و پنج سال نوری را با آسودگی، نفس بکشید و در سکوت عمیقی بگذرانید؟
خب من کاملا دومی رو ترجیح میدم!
ولی اصولا آدم لفافه و غرغرای شعر گونه و این حرفام:دی
به نظرم اولی خیلی بهتره!اونقدری که گاهی خودمو مجبور می کنم لفافه رو کنار بزارم و بپرم وسط میز مرگ یه بار شیونم یه با، و نمی دونی چه حس خوبی داره بعدش...ک خالی میشی:)))
من معمولا حرفهام رو رک اما با نرمی می زنم ، رک گویی که دل کسی رو بشکنه گناه بخشودنی ای نیست. حتی کنایه زدن رو به رگ گویی دل شکن ترجیح میدم . چرا که وقتی کسی سر بسته و در لفافه چیزی رو به ما میگه ...یه درصد احتمال میدیم که تعبیر اتباه ما باشه و اصلا منظورش اینی که فکر کردیم نباشه. ولی کسی که با رک گویی دلت رو بشکنه انگار تیر خلاص رو زده...