این یک جور بیماری می باشد. که دلتنگ آدم ها باشی، ولی نخواهی که ریخت هیچ کدام شان را ببینی. نمی دانم از کی این بیماری را گرفتم، ولی چند وقتی میشود. دو-سه سالی. و حالا حادتر شده. من اسم این بیماری را گذاشته ام "دلتنگی بدون هیچ اقدامی". بعد از ظهرها، بعد از کار، حول و حوش ساعت 7 تا 8 بعد از ظهر، بیشتر دچار این بیماری دلتنگی بدون هیچ اقدامی می شوم. درمان موقت اش، دیدن فیلم فان است!! مصیبت الیم وقتی است که فیلم هایم تمام شود. درست مثل یک روح سرگردان می شوم با یک جور بیماری عجیب: "دلتنگی بدون هیچ اقدامی"!! تک تک آدم ها را توی ذهنم مرور می کنم. چند تایی را جدا می کنم، و به خودم قول می دهم که همین فردا بهشان زنگ بزنم و باهاشان قرار بگذارم. و همین فرداها می افتند در یک لوپ بی نهایت به چه سادگی. البته گاهی میشود، که از آن لوپ کذایی پرت می شوم بیرون. بهتر بگویم، یک فرشته ی نجات سمجی پیدا می شود، که از آن حلقه ی مسخره ی "همین فردا" پرتم می کند بیرون! منتهای مراتب من مثل انسان های از اجتماع دور مانده ی به دور از تمدن، فقط بلدم لبخند بزنم و گوش بدهم. نتیجه ی اسف باری در پی دارد. برگشت به بیماری " دلتنگی بدون هیچ اقدامی"!!