ارمیای نبی - Jeremiah

گم شده بودم دیشب، توی خواب. یک ساعت تمام. وقتی پیدا شدم ساعت هشت و چهل شب بود. اما در واقعیت هفت و سی صبح! عجیبه که اینقدر دقیق همه چیو یادمه. شاید چون حس آشنایی بود، "گم شدن". گند زد به کل روزم، مدام سردم بود و نمی تونستم روی کارم تمرکز بگیرم. کوچه پس کوچه هایی که توش گم شده بودم، مدام توی ذهنم مرور میشد. گفتم اینجا بنویسمش شاید کم رنگ بشه. اقلا نصف بقیه روزمو بتونم بسازم... 

            

نمای کاملی از مجسمه 

پیوست: دوسش دارم این مجسمه رو. کشیدگی مجسمه رو، حالت چشماش، طره های ظریف و کشیده اش رو. یه جورایی برام لطیفه. دوسش دارم.